Eta orain, zer?
Astean behin edo hamabostean behin ikusten genuen elkar Caritasen entzute-zerbitzuan. Ordubete geneuken elkarrekin egoteko, intimitaterako, barrena husteko.
Eta pandemia heldu zen. Eta orain, zer? Hau guztia amaitu arte agur esango diogu elkarri? Beren aurpegiei begiratu, eta haien hitzak nituen gogoan: Antsietatea, nekea, tristura… batzuetan malkoak eta beste batzuetan irribarreak; minez, beldurrez, ziurgabetasunez jositako istorioak.
Pertsona batzuk hasi berriak ziren eta ia ez genuen elkar ezagutzen; beste batzuekin hainbat topaketa genituen eginda. Bizitzari aurrez aurre begiratzeko ausardia duten pertsonak dira, bizitza eskuetan hartu eta emozio eta egoerak ahal bezala kudeatzen dituztenak.
Orain telefonoa daukagu harremanetan jarraitzeko. Pandemiak elkarrengandik urrundu gaitu fisikoki, baina ez bihotzez. Jatorrizko arazoei egoera honen berezko batzuk gehitu zaizkie: Elkarbizitzarako espazio txikiak, irten ezinik, lan falta, arazo ekonomikoak eta antsietatea. Antsietatea ez da bidaide ona; gehiago sufriarazten digu.
Telefonoari esker, entzun eta partekatu ahal izan dugu. Ez da gauza bera bertan egotea, baina behintzat gertu mantentzen lagundu digu, entzuten jarraitu eta animoak emateko. Elkarren ondoan egon gara eta deskubritu dugu, edonola ere, Albert Camus idazle frantsesak arrazoi zuela hau esan zuenean:
“Neguaren gordintasunean, ikasi nuen, azkenean,
Nire barruan uda garaiezin bat dagoela”.
#alkartasunabetizabalik
Charo Abaitua Arana.
Altzagako entzute-zentroko boluntarioa.
Caritas Bizkaia